Czas ludzki i czas boski
Bóg działa w realnym doświadczeniu naszej codzienności. On wchodzi w historię naszego życia. Wtedy zwykłe zajęcia nabierają charakteru Bożego.
2021-11-30
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 4, 18-22
I tydzień Adwentu, święto św. Andrzeja Apostoła
W trzecim dniu Adwentu Kościół Święty, nasza Matka, podaje nam za przykład św. Andrzeja, apostoła pochodzącego znad Jeziora Galilejskiego, gdzie razem ze swym bratem, Piotrem, zawodowo zajmował się łowieniem ryb. Przekazy ewangeliczne obszernie mówią o początkach powołania pierwszych uczniów Jezusa, wśród których jest św. Andrzej, niewiele zaś o dalszych dziejach św. Andrzeja.
Święty Mateusz, (Mt 4, 18-22, Ewangelia z dzisiaj) podkreśla inicjatywę Jezusa, który przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, zauważa Piotra i Andrzeja i ich wzywa do pójścia za Nim, by uczynić z nich rybaków ludzi. Ewangelista Łukasz (Łk 5,1-11) dorzuca szczegół o cudownym połowie ryb towarzyszącym powołaniu pierwszych uczniów, by wzmocnić ich wiarę i odpowiedź na Boże wezwanie. Ewangelista Jan z kolei ( J 1, 35-42) wraca do momentu Chrztu Jezusa w Jordanie i sugeruje, że św. Andrzej był najpierw uczniem Jana Chrzciciela, który wskazuje na Jezusa, mówiąc: „Oto baranek Boży” i doprowadza go do wiary w Mesjasza w osobie Jezusa Chrystusa. To odkrycie, przeżycie i doświadczenie wywiera na niego taki wpływ, że odszukuje swego starszego brata, Piotra, by mu o tym powiedzieć. Jest na tyle przekonujący, że Piotr pozwala się przyprowadzić do Jezusa. W późniejszym czasie formacji Andrzej występuje jeszcze dwa razy. Widzimy Jego aktywną rolę przy cudownym rozmnożeniu chleba, gdzie Filip zapytany przez Jezusa: „Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?”, Andrzej przychodzi z pomocą i mówi: „Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest na tak wielu?” (J 6: 5, 8-9). I w drugim przypadku to Andrzej aktywnie pośredniczy w przekazaniu prośby, aby poganie także mogli ujrzeć Chrystusa i zetknąć się z Nim bezpośrednio (J 12: 20-22).
Po tym krótkim sportretowaniu Andrzeja Apostoła, patrona dnia, spójrzmy na Ewangelię podaną nam dzisiaj. Święty Mateusz podaje nam moment powołania Andrzeja i zaangażowanie samego Jezusa w to powołanie. Wskazuje, że to Bóg sam robi pierwszy krok. Żadne powołanie nie jest z inicjatywy człowieka, to Bóg pierwszy „wyciąga” rękę i wzywa. To Bóg przekonuje człowieka, że warto zaufać i pójść za Nim, że nawet jeśli nasze zdolności są nikłe i są lepsi od nas do takiej czy innej służby w Kościele, to opierając się na sile Boga możemy sprostać zadaniu, które zostało nam powierzone. Inicjatywa Boga nie jest zawieszona w próżni, ona realizuje się w konkretnym miejscu (nad jeziorem), w przestrzeni, gdzie ich codzienne zajęcia, chciałoby się powiedzieć biznes się kręci. To wydarzenie ma miejsce w konkretnym czasie, w konkretnych okolicznościach. Jest uchwytne zmysłowo. Możemy powiedzieć wprost: Bóg działa w realnym doświadczeniu naszej codzienności. On wchodzi w historię naszego życia. Wtedy zwykłe zajęcia nabierają charakteru Bożego. Dlatego Biblia rozróżnia czas na chronos i kairos. Pierwszy wskazuje na wydarzenia historii człowieka kolejno po sobie następujące, drugi zaś, wskazuje na zbawcze działanie Boga w tych wydarzeniach, na Jego świętą interwencję. Nasze codzienne zwyczajne życie, radości i cierpienia mogą nabrać głębszego znaczenia, jeśli będziemy je przeżywać w obecności Boga. Kiedy będziemy z Nim i w Nim i dla Niego żyć. Takie życie nabiera Bożego sensu, nawet jeśli po ludzku jesteśmy „przegrani”, to z Bożej perspektywy nasze zwykłe życie jest trampoliną, miejscem wybicia się na wieczność. Werset 20 wskazuję na odpowiedź człowieka: „Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim”. I my jesteśmy wezwani do aktywnej odpowiedzi do zaangażowania płynącego z serca. Cokolwiek czynimy, czyńmy z serca i z pokorą, trwając przy jedynym naszym Panu, będąc gotowi do służby jak św. Andrzej. Niech jego przykład pomoże nam dziś i przez cały Adwent praktykować to ćwiczenie duchowe, by być aktywnie włączonym w dzieło Boże.
