Wierzyć mimo trudności
Wiara w Boga pomaga Weronice w znoszeniu trudności związanych z brakiem wzroku. W życiu codziennym wielokrotnie doświadczała pomocy i opieki Bożej Opatrzności. Gdy wybiera się do danego miejsca sama, zawsze modli się do Anioła Stróża.
2022-06-02
Weronikę Kołodziejczyk z Rudy Śląskiej poznałam w 1984 r., w Ośrodku dla Dzieci Niewidomych w Owińskach. W tym czasie byłam uczennicą ósmej klasy szkoły podstawowej, a Weronika uczęszczała do pierwszej klasy szkoły zawodowej o kierunku dziewiarskim. Jeszcze wtedy miała resztki wzroku. Weronika była pobożną, wrażliwą, uzdolnioną muzycznie dziewczyną. Jednocześnie miała duże poczucie humoru. Zaprzyjaźniłyśmy się, ale wkrótce nasze drogi się rozeszły.
Weronika nadal uczyła się w Owińskach, a ja podjęłam naukę w Ośrodku dla Niewidomych w Laskach, w szkole zawodowej o kierunku szczotkarskim. Po krótkiej przerwie zaczęłyśmy ze sobą korespondować w brajlu. W wieku 18 lat, po operacji oczu, Weronika straciła resztki wzroku. Wydawało się jej, że osobom niewidomym od urodzenia łatwiej się przystosować do życia. W zaakceptowaniu trudnej sytuacji pomogła Weronice wiara w Boga, a także wcześniejsze przebywanie wśród niewidomych. Mówiła, że jeśli inni niewidomi tak dobrze sobie radzą, to dlaczego nie ona!
W 1988 r. Weronika ukończyła naukę w Ośrodku w Owińskach i podjęła pracę w Spółdzielni dla Niewidomych w Chorzowie-Batorym. Montowała przedmioty potrzebne do gospodarstwa domowego: żabki, klamerki, prowadnice do instalacji elektrycznej itd. W 1989 r. zaczęła sama dojeżdżać do pracy. W tym czasie zapisała się także do ogniska muzycznego. 3 lata później rozpoczęła naukę w Studium Organistowskim. Praca, nauka i zajęcia w ognisku muzycznym były dla niej wielkim wyzwaniem. Doszły jeszcze obowiązki w domu. Mama pomogła Weronice w nauce gotowania. Dzisiaj Weronika lubi gotować, a rodzina mówi, że świetnie sobie radzi.
Weronika pracowała w Spółdzielni w Chorzowie-Batorym do 1993 r., a następnie przeszła na rentę. Od 1994 r. w kościołach grała na zastępstwach, a od 1996 r. została organistką na stałe. Obecnie gra w swojej parafii. 14 lat w samodzielnym poruszaniu się pomagał Weronice pies przewodnik, owczarek podhalański – suczka Bona. Od 2006 r., odkąd pies nie żyje, wszędzie chodzi sama lub z niepełnosprawną siostrą Anielą.
Wiara w Boga pomaga Weronice w znoszeniu trudności związanych z brakiem wzroku. W życiu codziennym wielokrotnie doświadczała pomocy i opieki Bożej Opatrzności. Gdy wybiera się do danego miejsca sama, zawsze modli się do Anioła Stróża. Opowiadała mi, że kiedyś szła pomiędzy ogródkami działkowymi i zabłądziła. Na drodze była sama, i nie mogła nikogo poprosić o pomoc. Zaczęła się modlić. Nagle zaszczekał pies, którego głos wcześniej słyszała i to pomogło jej zorientować się, przy którym ogródku się znajduje.
Weronika cztery razy uczestniczyła w warsztatach tańca dla osób niewidomych w poznańskim zamku. Prowadziła je Ewa Dziedzic-Szeszuła. Na moje pytanie, co dały Weronice te warsztaty tańca, odpowiedziała mi: „Bardzo mile wspominam te taneczne zajęcia, bo mogłam się zrelaksować, odpocząć i nauczyć tańca, który jest moją pasją. W opanowaniu kroków na pewno pomogło mi poczucie rytmu, a także umiejętności muzyczne. Nasza grupa została zakwaterowana w Ośrodku dla Dzieci Niewidomych w Owińskach. Miałam więc okazję odwiedzić szkołę, w której się uczyłam”.
Weronika odwiedziła także mnie. Życie Weroniki nie było łatwe. W 1998 r. zmarł jej tato, a w 2016 r. mama. Od tego czasu mieszka z niepełnosprawną siostrą Anielą i świetnie sobie radzi.
Gdy nadszedł okres pandemii koronawirusa, najgorsze było dla Weroniki ograniczenie do minimum liczby wiernych uczestniczących we Mszach świętych. Cieszy się – podobnie ja my wszyscy – że ten trudny czas minął, ponieważ może grać na organach podczas Eucharystii, wesel i pogrzebów. Mimo zdarzeń, które ją spotkały w życiu, z wiarą i optymizmem Weronika patrzy w swoją przyszłość.
