Dlaczego trwam przy Jezusie?

Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 4, 38-44
XXII tydzień zwykły

W dzisiejszej Ewangelii czytamy o uzdrowieniu teściowej Piotra oraz o tym, jak wielu chorych i opętanych zostało uzdrowionych i uwolnionych przez Jezusa. Ludzie koncentrowali się na cudach, które czynił. Chcieli, by jak najdłużej z nimi pozostał. Dlatego gdy wczesnym rankiem odszedł na miejsce pustynne, tłumy zaczęły Go szukać. Wtedy Jezus powiedział im: „Także innym miastom muszę głosić Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, bo po to zostałem posłany". Uświadomił im tym samym, że Jego misją jest głoszenie Ewangelii, a cuda jedynie potwierdzają głoszone Słowo.

Spójrzmy na ten fragment Ewangelii w kontekście dynamiki naszego życia duchowego. Nieraz wręcz namacalnie czujemy bliskość Jezusa, który kładzie na nas ręce, uwalnia z naszej niemocy, uzdrawia, czyni cuda. Chcielibyśmy wtedy zatrzymać Jezusa, by nieustannie trwać w tej bliskości. Jednak pojawiają się momenty, kiedy wydaje nam się, że Go nie ma, odchodzi, ukrywa się. Ale On wcale nie odchodzi i nie odwraca się od nas, tylko dopuszcza takie chwile w naszym życiu, byśmy zaczęli Go szukać, tęsknić, przypominając sobie czas bliskości i to, co On dla nas uczynił. Zarówno pocieszenie jak i strapienie duchowe są potrzebne nam, abyśmy rozwijali się na drodze wiary i wzrastali w świętości.

Zapytajmy dziś siebie, z jakiego powodu chcemy trwać przy Jezusie? Czy ze względu na same cuda i znaki, jakie czyni, czy ze względu na to, jaki On jest, na Jego Słowo, które ma moc przemienić nasze serca i całe życie?

Panie, dziękuję Ci za wszystkie chwile, w których doświadczam Twojej bliskości i za czas strapienia. Spraw, bym w tych trudnych momentach nie utraciła wiary, ale z ufnością trzymała się Twojego Słowa i obietnicy, jaką mi dajesz. Bo Ty jesteś Bogiem wiernym i Twoja miłość do mnie jest niezmienna.

Autorzy tekstów, Magdalena i Pelagia Buczek, Rozważanie, Komentarz do ewangelii