Potrzeba wiary!
„On widząc ich wiarę, rzekł: Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”.
zdjęcie: Loft Gallery
2022-12-05
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 21, 1- 4
II tydzień adwentu
Pan, widząc wiarę przyjaciół (może rodziny) sparaliżowanego, odpuścił mu grzechy. Uzdrowienie fizyczne było tylko potwierdzeniem dla faryzeuszy i uczonych w Prawie, że Pan może odpuszczać grzechy, uzdrawiać wewnętrznie człowieka. Ile w tym fragmencie Ewangelii nadziei! Osobom bliskim, obciążonym grzechem, oddalającym się od Boga można uprosić uzdrowienie wewnętrzne, odpuszczenie grzechów! Pan żąda jednak naszej wiary, naszej wytrwałości, naszego trudu. Wiele wysiłku, wytrwałości i samozaparcia wykazali bohaterowie tej opowieści. Tak, oni bezimienni „jacyś ludzie” są głównymi bohaterami, bo to ich wiara niejako „przymusiła” Jezusa do działania. Dzięki ich wierze sparaliżowany odzyskał zdrowie fizyczne a przede wszystkim wiarę „wstał… wziął łoże… i poszedł do domu wielbiąc Boga”.
Nie zniechęcajmy się, napotykając na trudności, wytrwale błagajmy Boga o uzdrowienie tych, którzy tego potrzebują a sami o to nie proszą. Potrzebna jest nasza wiara, nasze zaangażowanie, nasz trud, nasza nadzieja i nasza wytrwałość. Święta Monika po ludzku mogła dawno już stracić nadzieję, a jednak wytrwale błagała Boga o nawrócenie syna Bóg, widząc jej wiarę, obdarował ją nadobficie. Augustyn został świętym Kościoła a jego wyznanie „Późno Cię umiłowałem Piękności tak dawna a tak nowa…” zachwycało i zachwyca do dziś. Święta Tereska z wiarą i wytrwale wstawiała się u Boga za skazanym na śmierć złoczyńcą, który ostentacyjnie odmawiał pojednania z Bogiem. A jednak w ostatniej chwili życia ucałował Krucyfiks – Pan widział wiarę małej Tereski. Bogu spodobało się zbawić nas we wspólnocie, nie zniechęcajmy się zatem i módlmy jedni za drugich.
