„Nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”
My, budujący Kościół, świeccy i duchowni, mamy brać przykład z Jana. Jesteśmy wyjątkowi i wielcy tylko w odniesieniu do Jezusa. To Jemu mamy prostować drogi do ludzkich serc, na Niego wskazywać jako na jedyne źródło zbawienia,
zdjęcie: Loft Gallery
2023-01-02
Komentarz do fragmentu Ewangelii J 1, 19-28
II tydzień po Narodzeniu Pańskim
W napiętej atmosferze oczekiwania na Mesjasza łatwo było poddać się presji tłumu, dla którego Jan był wielkim autorytetem a nawet – jak szeptano – Eliaszem poprzedzającym przyjście Mesjasza albo samym Mesjaszem! Jan znał swoje miejsce i nie dał się ponieść fali entuzjazmu. Nie jestem – mówił wyraźnie – ani Eliaszem, ani Mesjaszem. Wszyscy jednak, także faryzeusze, wiedzieli, czuli, że był kimś wyjątkowym. Jego wyjątkowość, jego wielkość można odczytać tylko w odniesieniu do Jezusa, któremu Jan miał „prostować drogę”. Pokorny Jan przygotowywał lud na przyjęcie oczekiwanego Mesjasza, wskazując na Jego wielkość tak ogromną, że on sam nie był godzien „odwiązać rzemyka u Jego sandała”.
My, budujący Kościół, świeccy i duchowni, mamy brać przykład z Jana. Jesteśmy wyjątkowi i wielcy tylko w odniesieniu do Jezusa. To Jemu mamy prostować drogi do ludzkich serc, na Niego wskazywać jako na jedyne źródło zbawienia, to On ma wzrastać, królować w sercach ludzi – nie my. Jak to robić? Jak Jan: być pokornym, nie udawać kogoś innego niż jesteśmy, dawać przykład zaangażowania swoim życiem i postępowaniem a przede wszystkim skupić się na Jezusie, o Nim mówić, na Niego wskazywać, o Jego chwałę zabiegać.
