Znaki potrzebują wiary
Znaki mają to do siebie, że potrzebują wiary. Bez niej wszystko jakoś można wytłumaczyć, podważyć, zakwestionować.
2023-02-13
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 8, 11-13
VI tydzień zwykły
Faryzeusze domagają się od Jezusa znaku. Parę wersetów wcześniej ewangelista Marek opisuje cudowne rozmnożenie chleba, uzdrowienie głuchoniemego i uzdrowienie opętanej córki Syrofenicjanki... Z pewnością widzą te cuda, bo przecież wciąż chodzą za Jezusem i śledzą wszystkie Jego poczynania. Może na chwilę te znaki dotykają ich serc, ale przewrotność jest silniejsza: gdyby tak jakiś znak z samego Nieba, spektakularny, apokaliptyczny lub gdyby Jezus zszedł z krzyża, bo wskrzeszenie Łazarza było nie dość mocne?
Dawno temu pisałam pamiętnik. Mottem na pierwszej stronie stał się zasłyszany cytat: „Piszę to, co dobre, bo złe doskonale pamiętam”. Wciąż sięgam po te zapisane karki i jestem zdumiona ile znaków słyszały moje uszy i widziały moje oczy. Zarówno te – wydać by się mogło zwykłe – jak odradzanie się przyrody na wiosnę, cudny widok nieba o zmierzchu, otwarcie oczu rankiem i uświadomienie sobie, że żyję i dostałam kolejny dzień, znak rozgrzeszenia w konfesjonale i świadomość, że mogę zacząć od nowa, pełne miłości spojrzenie matki schylonej nad niemowlęciem, małżeństwo z 60-letnim stażem, ze splecionymi dłońmi, kościoły, które mijam w drodze do pracy i wiem, że Bóg jest pomiędzy nami, aż po spotkanych ludzi, którzy zostali umocnieni w wierze, chorobie, uzdrowieni, podtrzymani. Znaki mają to do siebie, że potrzebują wiary. Bez niej wszystko jakoś można wytłumaczyć, podważyć, zakwestionować. Stawiam sobie pytania do rachunku sumienia. Czy nadal potrafię spojrzeć na swoje życie, od poczęcia do dnia dzisiejszego jak na wędrówkę z Bogiem? Co prawda pełną trudów i wyzwań, ale też pełną znaków, które mogę odczytać mocą wiary danej mi na chrzcie świętym? Czy nie czekam na coś niezwykłego, co jednak gdy minie też będzie niewiarygodne? A może moja miłość ostygła i już niczego nie szukam?
