„Zostań z nami!”
Może się zdarzyć, że zamknięci w naszych ludzkich schematach i pełni oczekiwań nie rozpoznajemy Jezusa obecnego w naszym życiu i przychodzącego do nas na tak wiele sposobów.
2024-04-03
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 24, 13-35
Środa w Oktawie Wielkanocy
W kolejnym dniu Oktawy Wielkanocy czytamy w Ewangelii o dwóch uczniach Jezusa idących z Jerozolimy do Emaus w „pierwszy dzień tygodnia”, czyli w dniu Zmartwychwstania. Szli i rozmawiali. W pewnym momencie dołączył do nich Jezus, szedł z nimi, ale oni Go nie rozpoznali, bo jak pisze św. Łukasz: „oczy ich były niejako na uwięzi”. Zapytał ich o czym rozmawiają, więc jeden z nich zaczął opowiadać ze smutkiem, ale i zdziwieniem, że tajemniczy towarzysz nie wie o wydarzeniu, o którym mówi całe miasto. Z opowiadania Kleofasa można wywnioskować, że myśleli o wszystkim czysto po ludzku. Jezus był dla nich prorokiem „potężnym w czynie i słowie”, który jak się spodziewali wystąpi jako przywódca i wyzwoli Izrael spod okupacji Rzymian. Ale ich nadzieje i oczekiwania się nie spełniły, bo został skazany na śmierć i ukrzyżowany. Dla nich Jego śmierć była końcem wszystkiego. Z tego powodu byli więc smutni, rozczarowani i zrezygnowani woleli opuścić Jerozolimę. Być może mieli zamiar wrócić do swojego dawnego życia, do tego, czym się zajmowali zanim spotkali Jezusa. Na koniec swojej relacji uczeń wspomniał, że rano kobiety przeraziły ich wieścią, że w grobie nie ma Jego ciała, anioł powiedział im, że On żyje, a uczniowie potwierdzili, że grób jest pusty, ale samego Jezusa żywego nie widzieli. To znaczy, że ten smutek i ból rozczarowania był w nich tak wielki, że nawet nie chcieli czekać na dalszy rozwój wydarzeń, ani sami sprawdzić, co się stało, tylko odeszli z Jerozolimy. Podchodzili do wszystkiego racjonalnie, nie mieli wiary, mieli tylko swój schemat myślenia. Wtedy Jezus przejął inicjatywę i zaczął im wyjaśniać wszystko na podstawie tego, co zapowiadali prorocy, co zapisane jest w Biblii. Jednak oni wtedy też Go nie rozpoznali. Choć skierowana chwilę później prośba o to, by został z nimi wskazuje, że coś w ich sercach zaczynało się dziać. Dobrze im się Go słuchało, chcieli więcej. Po tym jak przymusili Jezusa, by został, przygotowali posiłek. Rozpoznali Go dopiero przy łamaniu chleba. W tym momencie On zniknął i już Go nie widzieli. Jednak zaczęli widzieć wszystko już nie wyłącznie ludzkimi oczami, ale oczami wiary i od razu wrócili do Jerozolimy, do uczniów.
Myślę, że każdy z nas może odnaleźć się w postawie tych dwóch uczniów, albo chociaż na jednym z etapów ich drogi do rozpoznania Jezusa. Zastanówmy się nad tym, kim dla nas jest Jezus? Być może myślimy o Nim w naszych ludzkich kategoriach, przedstawiając Mu swoje plany i prośby, które ma spełnić. A gdy nic nie wychodzi z naszych planów i dzieje się nie po naszej myśli, to może często jesteśmy rozgoryczeni i odchodzimy jak ci uczniowie. Odpowiedzmy sobie też na pytanie: jak traktujemy Słowo Boże? Czy sięgamy po nie i czytamy z wiarą, że jest ono żywe i że Bóg przez swoje Słowo mówi konkretnie do nas? A jakie miejsce w naszym życiu zajmują sakramenty, zwłaszcza Eucharystia? Czy uczestniczymy w niej z wiarą czy jedynie po to, by spełnić obowiązek? Może się zdarzyć, że zamknięci w naszych ludzkich schematach i pełni oczekiwań nie rozpoznajemy Jezusa obecnego w naszym życiu i przychodzącego do nas na tak wiele sposobów. I może nawet zazdrościmy ludziom, którzy dają świadectwo o tym, jak w swoim życiu spotkali Jezusa, jak zmienił On ich życie, ale sami nawet nie wierzymy w to, że może dokonać cudów w naszym życiu.
Panie Jezu, proszę Cię o wiarę. Wyrwij mnie z moich schematów i oczekiwań, abym w każdej sytuacji ufała tylko Tobie. Ożyw we mnie pragnienie poznawania Ciebie coraz bardziej przez Słowo i sakramenty. Proszę Cię jak uczniowie: zostań ze mną, bądź ze mną w mojej codzienności.
