Komentarz do fragmentu Ewangelii Mt 9, 18-26
XIV tydzień zwykły
Jezus podąża z pośpiechem za Jairem, który prosi o ożywienie swojej córki (jaka wiara!). Kobieta cierpiąca na krwotok podchodzi właśnie w tym momencie. Fatalny, po ludzku, moment na zawracanie głowy Uzdrowicielowi. Co jest ważniejsze; umierające dziecko, czy kobieta, która ma przewlekłe dolegliwości od 12 lat? Jako lekarzowi, zdarzało mi się powiedzieć choremu, który domagał się opieki natychmiast i bez kolejki: „nie od dzisiaj się to dzieje, dlaczego pan nie przyszedł wcześniej?”.
Tak więc Jezus rusza z pośpiechem za Jairem, tłum za Jezusem, a za nimi, wyobrażam sobie, przepychająca się kobieta, skupiona wyłącznie na swoim problemie. Dotyka się płaszcza Jezusowego i zostaje uzdrowiona. Jezus przystaje, szuka jej, nawiązuje z nią dialog. Święty Marek w swojej Ewangelii dodaje, że upadła przed Nim i powiedziała mu całą prawdę. Uśmiechając się nieco, próbuję odgadnąć, jak długo zajęło jej wyznawanie całej prawdy? Dlaczego nie odczuwam sympatii do tej kobiety? Może jest podobna do mnie, choćby w tym braku wyczucia czasu. Jezusowi to nie przeszkadza, ona jest równie ważna dla Niego. Być może i ja mam dolegliwości wciąż te same, nudne od lat i chciałabym się uchwycić choćby tylko frędzli od płaszcza Jezusowego i wyznać Mu całą prawdę? Nic nie stoi na przeszkodzie. On zawsze ma dla mnie czas i całą uwagę. Czasami trzeba porzucić siebie i zacząć żyć dla innych. Tym razem w niczym Mu to wtargnięcie nie przeszkadza. Cóż, że istnieją obiektywnie ważniejsze problemy... Spotkanie się odbywa i jest owocne pomimo, że nie ma po ludzku czasu.
