„Idźcie i głoście”
Czy mamy świadomość tego, że na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania jesteśmy powołani do bycia uczniami Jezusa? A skoro jesteśmy Jego uczniami to On i z nami dzieli się władzą, jaką otrzymał od Ojca.
2024-07-10
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mt 10, 1-7
XIV tydzień zwykły
W pierwszym zdaniu dzisiejszej Ewangelii czytamy, że Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy, aby wypędzali złe duchy i leczyli wszystkie choroby i słabości. Jakie to cudowne i zachwycające, że Syn Boży, który otrzymał tę władzę od Ojca, udzielił jej ludziom zwyczajnym, nieidealnym i grzesznym. I to właśnie ich powołał na swoich najbliższych uczniów i nazwał przyjaciółmi.
Czy mamy świadomość tego, że na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania jesteśmy powołani do bycia uczniami Jezusa? A skoro jesteśmy Jego uczniami to On i z nami dzieli się władzą, jaką otrzymał od Ojca. Dlatego i dziś możemy doświadczać tego, że gdy modlimy się za kogoś wstawienniczo, ten człowiek zostaje uzdrowiony lub uwolniony. Nie dzieje się to naszą ludzką mocą, ale mocą Jezusa, który działa w nas przez Ducha Świętego. On sam nas posyła tak, jak swoich uczniów i uzdalnia nas do tego, abyśmy głosili, że „bliskie już jest królestwo niebieskie”. Ale przy tym daje także konkretną wskazówkę: „Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela”. Co to dla nas oznacza? Zobaczmy jak wielu jest tych, którzy od czasu pandemii nie chodzą na niedzielną Eucharystię, nie przystępują do sakramentu pokuty. Być może takie osoby mamy w swoim najbliższym otoczeniu. To właśnie im mamy dawać świadectwo o Bożej miłości i miłosierdziu, aby i oni sami mogli doświadczyć, czym jest królestwo niebieskie. Jest ono przecież tak różne od naszego ludzkiego rozumienia władzy i królewskiego panowania. W tym królestwie panują Boże zasady, które opierają się na miłości i pokoju. Ono jest bliskie, nie jest nieosiągalne, ale jest wręcz na wyciągnięcie ręki. A któż z nas nie chciałby, aby na ziemi zapanował tak upragniony pokój i wzajemna miłość? Potrzeba jedynie otworzyć serce i pragnąć doświadczyć Bożego królestwa. Zacznijmy więc od własnego serca i najbliższego otoczenia. Ogłośmy kerygmat najpierw sobie, a potem tym, których Jezus stawia na naszej drodze.
Panie Jezu, nie chcę zmarnować tego, co od Ciebie otrzymałam. Umocnij mnie w głoszeniu Dobrej Nowiny i dawaniu świadectwa o Twojej miłości. Niech Twoje królestwo rozszerza się wszędzie tam, gdzie mnie posyłasz.
