Bóg nie odbiera nam trudów, lecz nadaje im sens

„Jestem Bogu wdzięczna za każdy dzień mojej choroby – zwierza się. Myślę, że jest w tym jakiś plan, jakiś zamysł Boży, że akurat ja tak mam. Dużo się modlę, proszę za najbliższych i o to, by jak najwięcej ludzi mogło być zbawionych. Lubię czytać o ulubionych świętych, podziwiam ich. Proszę o pomoc, poznaję ich życie. Mam też poczucie że są ze mną. Czas który mi został chcę przeznaczyć na dobre przygotowanie do śmierci”.

 

Muszę przyznać, że jestem zdumiona! Tyle pogody ducha i te łagodne oczy, a niedostatku tak wiele... W dzisiejszej Ewangelii czytam: „Zdarzyło się, że w pewien szabat Jezus przechadzał się wśród pól obsianych zbożem, a jego uczniowie zrywali kłosy i krusząc je rękami jedli”. Nieco dalej Jezus przywołuje postać Dawida: „czy nie czytaliście co zrobił Dawid, kiedy był głodny on sam i ci którzy z nim byli?”. Uczniowie wędrują z Jezusem, są tak blisko Boga, a doświadczają wraz z Nim na przykład głodu. Na dodatek są atakowani przez drobiazgowych faryzeuszy. Nieraz byłam przekonana, że bycie w bliskości Boga zabezpiecza przed każdą trudnością i problemem. Mistrz Eckhart (niemiecki mistyk, dominikanin, 1260-1327) nazywał to brutalnie: pisał o traktowaniu Boga jak „chłopca na posyłki" lub „dojną krowę". Na szczęście Bóg nie obraża się o te i inne etapy człowieczego myślenia.

Pani Maria pokazała mi, że można wędrować z Bogiem, doświadczając trudów życia i choroby, mając jednocześnie wdzięczne i radosne serce. Pomogła mi także w dzisiejszej Ewangelii dostrzec ubogich uczniów i głodnego Jezusa.