Jak słuchać i patrzeć?
Jak zatem słuchać, żeby usłyszeć i jak patrzeć, żeby zobaczyć w naszym życiu mówiącego, czyniącego i przechodzącego obok nas Jezusa?
zdjęcie: Archiwum prywatne
2024-09-26
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 9, 7-9
XXV tydzień zwykły
Dzisiejsza Ewangelia stawia przed nami tetrarchę Heroda, czyli kogoś, kto ma ograniczoną władzę, nie rządzi całością, a jedynie jakąś częścią obszaru. Ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz wspominają o Herodzie w kontekście ścięcia Jana Chrzciciela. Herod kazał go ściąć, bo wytykał mu nieład moralny i dlatego szukał tylko okazji, żeby się pozbyć Jana, bojąc się jednocześnie ludu, ponieważ miał on Jana za proroka.
W dzisiejszej Ewangelii widzimy więc człowieka, który posłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Jezusa i był zaniepokojony. Zaniepokojony o swoje bezpieczeństwo i tylko z tego powodu stara się zobaczyć Jezusa. Jest zainteresowany wyłącznie rozrywkami i dobrą zabawą, nawet kosztem życia drugiego człowieka. To zdesperowany władca.
Jezus jest w jego oczach magiem, cudotwórcą, który może mu zapewnić jeszcze jedno widowisko. Postawa Heroda pokazuje, że mimo, iż słyszał rzeczy, które powinny pomóc mu rozpoznać w Jezusie Zbawiciela, poddaje to wszystko w wątpliwość, a jego chęć ujrzenia Jezusa wynika jedynie z ciekawości. Ja postrzegam Heroda jako człowieka żądnego władzy i okrutnego przez to, co zrobił z Janem Chrzcicielem, którego wcześniej też „chętnie słuchał” i co? No właśnie, przecież wiara rodzi się ze słyszenia! Dlaczego więc Herod nie rozpoznaje czasu nawiedzenia ziemi przez Boga?
Jak zatem słuchać, żeby usłyszeć i jak patrzeć, żeby zobaczyć w naszym życiu mówiącego, czyniącego i przechodzącego obok nas Jezusa?
„Tam skarb Twój, gdzie serce Twoje” – nie w zaszczytach, władzach, stanowiskach, posiadaniu, biesiadach, ucztach, ale w cichości przyjęcia tego, co jest krzyżem, wierności, ufności, zawierzeniu, służbie, pokorze i umieraniu dla samego siebie, aby On – Emmanuel – Bóg z nami – mógł wzrastać, a ja, abym się umniejszał, aż po słowa św. Pawła, że „już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus”. Niech się tak stanie, Panie i Boże nasz. Amen.
