Z pomocą łaski
Chora, którą wspominam, pokazała mi, że łaska Boża może usposobić serce ludzkie do wielkich rzeczy, do przekroczenia samego siebie i do osiągnięcia szczytów człowieczeństwa.
zdjęcie: Loft Gallery
2025-03-15
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mt 5, 43-48
I tydzień Wielkiego Postu
Pani Klaudia wspominała okres powojenny. Matka zmarła, gdy chora miała zaledwie 6 lat. Ojciec, który ponownie się ożenił, oddał ją na wychowanie do ciotki. Ciotka ostatecznie wysłała do szkoły z internatem. Chora szkoły nie skończyła, wyszła za mąż za alkoholika. Urodziła i wychowała troje dzieci w rodzinie z mnóstwem fizycznej i psychicznej przemocy. Przypominam sobie, że w czasie wizyt lekarskich, nigdy nie spotkałam żadnego z dzieci. Lista nieprzyjaciół była długa. Nie potrafiła przebaczyć, a co dopiero modlić się w chorobie. „Nie modlę się za siebie ani za tą całą zgraję”. Słowa pozbawione były agresji, wyczuwałam tylko głęboki smutek i rezygnację. Czuła że „jej życie jest wielką porażką”. Przez pewien czas przebywała w hospicjum stacjonarnym, potem, miesiąc przed śmiercią, wróciła do domu. Opiekowała się nią sąsiadka. Chętnie zgodziła się na wizytę kapelana. Wyspowiadała się, przyjęła sakrament namaszczenia chorych oraz Komunię świętą. Podczas kolejnej wizyty przyznała się do niezwykłej przemiany: opowiadała że prawie natychmiast po przyjęciu sakramentów odczuła bardzo namacalnie, że wszelkie pretensje, żale, urazy, opadły z niej „jak stare brudne szaty”. Modlitwa sama popłynęła z ust. Dziękowała za życie, za wszystko co ją spotkało, prosiła o niebo dla siebie i dla bliskich. Była spokojna, wielkoduszna i wdzięczna Bogu. To było moje ostatnie spotkanie z tą chorą.
Kiedy czytam dzisiejszą Ewangelię, na pierwszy rzut oka, wymagania jakie stawia nam Jezus wydają się nie do zrealizowania. Zbyt trudne, zbyt wymagające, zwłaszcza, gdy ktoś doświadczył wielu krzywd lub był świadkiem rażącej niesprawiedliwości. Chora, którą wspominam, pokazała mi, że łaska Boża może usposobić serce ludzkie do wielkich rzeczy, do przekroczenia samego siebie i do osiągnięcia szczytów człowieczeństwa. Pierwszym krokiem było tu pragnienie zbliżenia się do Jezusa i przyjęcie Go w sakramentach.
