Z okazji zatwierdzenia przez Konferencję Episkopatu Polski nowego Statutu Apostolstwa Chorych, w bieżącym numerze miesięcznika przypominamy podstawowe informacje dotyczące historii, duchowości i struktury organizacyjnej naszej wspólnoty.
Apostolstwo Chorych w swych zewnętrznych strukturach działało początkowo tylko na prawie diecezjalnym, ale liczba członków wspólnoty szybko wzrastała i w niedługim czasie było ich aż 50 tysięcy.
Statut Apostolstwa Chorych umożliwia funkcjonowanie wspólnoty w obrębie prawa cywilnego i kościelnego w Polsce. Działalność Apostolstwa Chorych ma swoje podstawy w duchowości wspólnoty i posiada korzenie w długoletniej tradycji.
Odpowiedzią na łaskę powołania do Apostolstwa Chorych jest decyzja chorego, jego wolnej woli, by ofiarować swoje cierpienie za Kościół święty.
To lekarz leczy, ale nie zawsze potrafimy sami do niego trafić. Potrzebujemy kogoś, kto nam pomoże w „dojściu” do lekarza. Maryja pełni taką właśnie rolę. Ona pomaga w kontakcie z Lekarzem, ze swoim Synem. Jak najlepsza pielęgniarka. Przeciera drogę do Źródła Zdrowia.
Krzyż przypomina chorym, że cierpienie, które dźwigają, nie jest brzemieniem samotności, beznadziei i rozpaczy.
Za doprowadzenie ludzi do zbawienia odpowiada cała wspólnota Kościoła, ale w pierwszym rzędzie to zadanie spoczywa na duszpasterzach, a wobec ludzi chorych – na kapelanach.
Rozmowa z ks. Markiem Gwioździkiem, kapelanem Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Tychach.
Biorę do ręki (z przegródki w kancelarii) zaległy numer kwartalnika poświęconego formacji kapłańskiej „Pastores”. Zamówiony dla mnie: lato 2020, temat numeru: Śmierć parafii. Zaczyna się ciekawie. Skończyłem poranny obchód szpitala na ul. Strzelców. Przeglądam tytuły, autorów tekstów, natrafiam na wywiad Franciszka Kucharczaka z ks. Krzysztofem Tabathem, wieloletnim duszpasterzem służby zdrowia [...]
Chorzy uczą mnie, że życie jest pięknym darem i że niezależnie od sytuacji trzeba o ten dar dbać, pielęgnować go.
