Ten fragment Ewangelii skłania do zastanowienia się, jakie na co dzień wydaję owoce? Jak świadczę o Jezusie w moim domu, pracy, wśród przyjaciół lub na ulicy? Czy inni patrząc na moje postępowanie, pragną być bliżej Niego?
Wraz z bogaceniem się krajów Zachodu zaczęło narastać pytanie: czy można być jednocześnie bogatym i wierzącym? Dzisiaj Chrystus zachęca nas do przekraczania ciasnej bramy.
Tak łatwo oceniamy: ten jest dobry a ten zły. Tylko Bóg zna wnętrze człowieka i do Niego należy sąd!
Ład w życiu naszym pojawia się w momencie, gdy zaczynamy na nie patrzeć z perspektywy naszej wieczności z Bogiem, która jest celem najważniejszym. Żaden sukces osiągnięty w tym życiu, nie może dorównać radości zbawionych w niebie.
Pełnię życia uczeń Jezusa może otrzymać jedynie w darze. Bóg zatroszczy się bowiem o jego podstawowe potrzeby, jeśli będzie miłował Pana i Jemu będzie służył.
Wypowiadając słowa „nie wódź nas na pokuszenie”, rozumiane jako „nie poddawaj nas próbie”, uświadamiamy sobie, że choroba i cierpienie mają charakter próby wiary.
W czasie choroby trudno nieraz się modlić. Jedyną „ewangeliczną izdebką” pozostaje łóżko lub wózek inwalidzki. Trudno zebrać myśli wokół Boga. Ciężko przychodzi odmówić różaniec święty, koronkę do Bożego Miłosierdzia. „Ewangeliczną izdebką” staje się nasze serce.
Dzisiaj Chrystus zachęca nas do realizacji najtrudniejszego spośród przykazań – przykazania miłości nieprzyjaciół.
Biblia mówi bardzo wyraźnie, że Jezus jest zwycięzcą, a walka miedzy dobrem a złem zakończy się tryumfem dobra.
„Z królestwem Bożym jest tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię”.
