Dlatego właśnie trzeba z niego korzystać jak z leku: we właściwych dawkach i we właściwy sposób. Musi być czas na pracę, ale musi być także czas na dobrze pojęty wypoczynek. Czas na działanie, ale i czas na modlitwę, skupienie, przebywanie sam na sam z sobą i z Bogiem.
Pomagając bliźniemu, dajemy naszym czynem świadectwo o miłosierdziu Boga.
Jezus zaprasza naprawdę wszystkich do wspólnoty ze Sobą. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy…”. Nie mówi: „tylko najbardziej przygotowani”, „niektórzy”, „bardziej godni”, „zasługujący na miłość”.
Tylko pokorne przyjęcie prawdy o tym, że sami o własnych siłach nie potrafimy poznać Boga, prowadzi nas do otwarcia się na Jego łaskę i nawiązania z Nim głębokiej i żywej relacji, która opiera się na wierze i zaufaniu.
Bardzo łatwo o stworzenie jedynie pozorów wiary, opinię o świętości tylko dlatego, że komuś tak wypada czynić. Rzeczywistość często pokazuje, że ci, którzy wyglądają na oddalonych od Boga – są bliżej.
Co jest nie tak z moją wiarą? Dlaczego po tylu latach wierności Chrystusowi nie potrafię nawet dać świadectwa własnej rodzinie?
Ile w nas siły w wołaniu o świętych następców apostołów?
Słowa Pana Jezusa: „Oto Ja was posyłam jak owce między wilki”, znaczą: Uwierzcie w potęgę miłości! Nie bójcie się prześladowań, jeśli tylko mocno trzymacie się prawa miłości.
W wielu współczesnych wspólnotach widać, że tam, gdzie duszpasterz jest oddany ludziom i sprawie, tam wspólnota chętnie, a często wręcz hojnie, wspiera swojego pasterza.
Podobnie jak dwa tysiące lat temu, tak w obecnym czasie Pan Jezus powołuje kapłanów. Od czasu powołania to nie „prywatna” misja danego człowieka, ale droga pochodząca od Boga i chroniona przez Maryję.
