Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się”.
Święty Jan Chrzciciel zapłacił własną głową, ale choć utracił swoje doczesne życie, zyskał coś nieporównanie cenniejszego: życie wieczne. Wbrew pozorom, to nie on „stracił głowę”.
Pielgrzymi dzielą się doświadczeniem swojej wiary.
Czy to naprawdę jest możliwe? Czy świadomość, że jestem Bogu znana, że w Jego oczach jestem „kimś”, może odmienić i mnie: moje serce i całe moje życie?
«Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga».
Któż nie miałby prawa zachłysnąć się takimi informacjami?! Ale nie Ona, nie Maryja. Ona po prostu rzekła Bożemu Posłańcowi: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”.
Panie, odbierz mi serce księgowego, a daj mi siłę, bym nie bała się dla Ciebie „zaryzykować”.
Żaden człowiek nie jest w stanie prześcignąć Maryi w Jej pokorze, dlatego też żaden człowiek nie dostąpił takiej łaski, jak Ona.
Prosta i jedyna recepta na życie wieczne; „A kto by chciał mi służyć, niech idzie za Mną a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.
To prawda, że wiara jest łaską. Ale jest łaską, udzielaną tym, którzy otworzą swe serca na jej przyjęcie, którzy stale wsłuchują się w głos Boga w swojej duszy. To naprawdę niewielki wysiłek w porównaniu do wiecznej nagrody. Jezus obiecał przecież: „Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne”.
